Verbeelding is een mogelijkheidsdimensie van werkelijkheid.
Stefan Hertmans¹

Het slot van de roman Alt for Fædrelandet van Massi Bruhn, waarover ik mijn vorige bericht schreef, opende een venster met uitzicht op een betere wereld, een wereld zonder oorlog. Utopia.
Vooralsnog was de werkelijkheid van het toenmalige hier-en-nu weerbarstiger en was dat Utopia, dat denkbeeldige, gedroomde land, niet concreter geworden. Toen niet en nu zeker niet. Maar moet een wereld ook concreet, zintuiglijk waarneembaar zijn om waar te zijn?
Heeft Couperus gelijk die er graag mee koketteerde om zich met zijn fictie als leugenaar neer te zetten?² Een kwalificatie die haaks staat op wat zijn tijdgenoot en broeder in het vak Jacobus van Looy over verbeelding zei: ‘Welke schoone waarheden bleven ons ook uit de verbeeldingen van voorheen.’³
Fictie kent kennelijk haar eigen waarheid.